Een creatieve zomer of niet?
Vakanties vind ik moeilijk.
Elke keer vergeet ik het weer. En denk ik: joepie! Ik neem lekker veel vakantie, dan heb ik veel tijd om eigen werk te maken, superveel te schrijven. Ik ga zoveel maken, niet normaaaaal!
En dan begint m’n vakantie en voel ik plots zo’n grote druk om te presteren. Ontspannen lukt dan moeilijk, want hé, je hebt zoveel tijd om te creëren. Daar kan ik maar beter gebruik van maken. Dan zit ik in een loop vast die me spiraalgewijs slechter doet voelen. Oeps.
Ook dit jaar had ik een prima voornemen. Zowat heel juli vrijgehouden voor eigen werk. Dat is tenslotte waar ik het voor doe. Waar ik zelfs een beetje voor leef. Ik maak zo graag, ik heb zoveel plannen. Ik ben aan een nieuw boek aan het werken. De eerste week lukte het moeilijk om m’n hoofd uit te zetten, om het werk uit m’n kleren te schudden, helemaal normaal, leek me. Ik was ook met m’n familie aan zee. Ik heb daar een beetje geschreven, maar geen geniale dingen.
De week nadien had ik helemaal vrijgehouden om aan m’n boek te schrijven. Ik schreef wel af en toe een uur, maar dat vond ik van mezelf uiteraard veel te weinig. Ik moest wel opschieten hé, het moest nu gebeuren, want de week nadien had ik al tijd gepland om nieuwe producten te maken. Afgewisseld met wat avondjes Gentse feesten, ideaal om veel inspiratie op te doen. En dan kwam de klop. Ik merkte dat ik echt veel te veel in m’n hoofd zat. Het was lang geleden, maar vorige week had ik echt donderwolken boven m’n hoofd. Veel angst. Dat ik het niet meer kon, dat ik eigenlijk geld moest verdienen, dat ik niet genoeg deed. Enorm streng voor mezelf. Alsof je creatief kunt zijn op bevel, na zoveel jaar leer ik dat nog altijd niet. Zo werkt het niet.
De balans van juli?
Ik herschreef vier verhalen en schreef een nieuw verhaal uit. Niet niks, maar veel te weinig naar de zin van m’n strenge ik.
Ik maakte vier Spiekbriefjes voor het leven. Iets dat blijkbaar nog wel lukte.
Ik werd veel getriggerd door situaties en probeerde er zo goed als kon (vaak niet dus hihi) doorheen te ademen
Ik gaf drie healings, best veel voor mij
Om mijn toekomstige ik volgend jaar te helpen om me sneller over te geven aan ‘het is nu zo’, maakte ik een nieuw spiekbriefje.
Als reminder, voor als ik weer een zelfdestructieve periode heb. Ik weet dat ik m’n zelfwaarde niet mag laten afhangen van wat ik produceer,
maar het zit diep. Ik werk eraan, het is m’n levensthema, zo lijkt wel. Tevreden zijn met hoe ik mijn dag doorbreng. Dat is zo’n grote uitdaging.
Dus voila, dit spiekbriefje is voor iedereen die dit herkent. Die af en toe in de rabbithole sukkelt van zelfdestructief gedrag. Die eet, online shopt, in negatieve gedachtenloops terechtkomt en zichzelf compleet waardeloos vindt. Tijdelijk. Ik weet dat ik eruit geraak, uit zo’n fases, maar fak, is dat soms moeilijk.
Want dat oordelend stemmetje is the worst of all. Dat zegt: wat heb jij in godsnaam te klagen? Geniet eens gewoon zoals iedereen van je vakantie, geniet van de vrije tijd om te creëren, om effe helemaal loco te gaan. Toch? Bon, dan ga ik nu m’n eigen boekje herlezen. :)
PS: het spiekbriefje is verkrijgbaar in m’n shop.